Rosi, non me chames que estou ocupá orghanisando mis planes.

Xa desidín que este finde se sale.

Vou mirar os cortos ó Sentro Sosiale.

E ando nerviosa, alocá. É a primeira ves que vou a esta actividá.

Xa teño todo o pack preparao:

a camiseta, a bolsa, ghafas de intelectual.

Dispóñome a entrar. Alá vou!

Ata hai alfombra roja. Está todo niquelao.

¿Séntome neste lao? ¿Noutro lao?

Apagho o móbil “que esto ya ha comensao”.

Vaia sonido. Dolby Surraund.

Canto ronquido aquí ó meu lao.

Xiro a cabesa, menuda festa.

O meu vesiño non botou siesta.

No meu ombreiro pon a cabesa.

Coa man dereita tócame a perna.

¿Que coño fagho? Teño unha idea.

Eu tamén durmo. Fin do problema.

Menudos cortos, que pasá!

Non fun o único que non se enterou de na.

Salgho de aquí embalao, saturao.

Vou a probar os pinchos, que din que son lo más.

Quedei atrapao, nokeao,

cos ingredientes que levan as tapas que fan.

E quedo alusinao. ¿Qué han fumao?

Se toda a vida iso foi un polo empanao.

Rosi, non me colghes, que che vou a contar a última novidade

dunha excursión que un banco organizou

cos seu empleados e acompañantes.

Todo ía ben de mañán, pero chegou a hora de sentarse a papar.

Ou foi ameixa ou mexillón;

pero á media hora comensou o apretón.

Escoitouse un “puff” afinao.

Todos callaos como si no hubiera pasao.

“No se si he gaseao o cagao;

pero parese tengo el calsonsillo mojao”.

E foi correndo ata o servicio.

Ai mimadriña, que desperdicio.

Menuda pena de mariscada,

que convertiuse nunha riada.

Como esta o baño! Que estercolera!

Facía falta unha escollera.

Con un corchiño dunha botella

e un Fortasec, fin do problema.

Co cu encarnao, colorao, como berenxenas, non son nada esaxerao.

¿Séntome deste lao? ¿Doutro lao?

No Medio del anum escose cantidá.

Para os da banca, atención! Non todo se resolve baixando “aplicacións”.

Decíalle un vello a Miguel:

“Facia tempo que non cubrías tanto papel”.