Teño un amijacho, ten cuarenta anos.

Para el o deporte, dúas caixas de tabaco.

De mover o corpo nunca foi fanático.

El mataba o tempo vendo unhas revistas do Playboy.

Pero José Luis agora está cambiado,

xa non pecha os bares como en tempos pasados.

Deixou o vermú, o gin e a cerveza.

Perdeu medio quilo, dez amigos e a cabeza.

Foi ó Decathlon un día enjañado.

Co virus “deporte” saleu dalí contaxiado.

Mirouse no espello. Teño que cambiar.

Este cuerpesito vou a ter que afinar.

Mercou un banco de abdominales, botes de magnesio e minerales,

bisicleta e todo o seu equipo. El montou na casa un gym.

Pero José Luis agora está cambiado,

xa non pecha os bares como en tempos pasados.

Para mellorar o crono e as marcas,

non quere ni un pelo, ten as pernas depiladas.

O de durmir moito non lle vén de agora,

sempre cheja tarde ó traballo media hora.

Pero os domingos para ir entrenar

xa durme co chandal, é o primeiro en chejar.

José Luis , menuda arroutada, aínda vas chejar ás olimpiadas.

José Luis, vai pisando o freno que o exceso non é nada weno.

No é weno, no é weno.  No é weno, no é weno.

Fixo un estudio deses de pisada

porque non sabía se pronaba ou supinaba.

Parese que ten quinse anos outra ves,

que sale a correr sincuenta días ó mes.

Á familia ten abandonada. Sale máis que indo de carallada.

Xa pideu redusión de xornada. José Luis: o novo Martín Fiz.

É que Jose Luis cambiou o cubata

por unha medalla, un Aquarius e un bocata.

E abandonou a conversa nos bares

polas camisetas de carreiras populares.

Pero José Luis agora está cambiado,

xa non pecha os bares como en tempos pasados.

Ai! José Luis ímosche dar a chave,

que como da noite de correr tamén se sale.

Se sale, se sale.  No é weno, no é weno.

Se sale, se sale.  No é weno, no é weno.